De herfst hangt in de lucht maar de grachten van Amsterdam glinsteren gelukkig nog in laaghangende middagzon. Plots klinkt er een helder trompetgeluid over het water. Er verschijnt een kleurrijk en volgepakt bootje met aan het roer een man met een brede lach, Reinier Sijpkens. Terwijl hij met zijn rug en ellebogen het bootje bestuurt, speelt hij orgel, trompet, blaast hij op een zeeschelp of blaast hij in zijn vingers. “Klassiek of jazz?”, vraagt hij voorbijgangers. Chet Baker wordt het uiteindelijk. Gedragen door het vertrouwde orgelgeluid klinkt zijn trompet (opnieuw) door de Leliegracht. Maar hij kan ook Sweelinck en Brahms. “Ik speel muziek die hier door de eeuwen heen terecht is gekomen.”

​

Met zijn muziekboot ‘De Notendop’ probeert Reinier de sfeer van Amsterdam te vangen: “Dat pittoreske, dat kleinschalige, dat gezellige, de grachten, de Hollandse luchten, de schilderijen; ze zijn allemaal verzameld in dit kleine bootje”. Zijn enthousiasme voor al het ‘Nederlands’ pracht en praal in Amsterdam verandert echter snel in een hekelpreek. “De mensen hebben geen flauw benul van onze sterke punten. We zijn niet chauvinistisch, helemaal niet. Mensen moeten zich ervan bewust worden dat het uniek is dat we grachten hebben, een Hollandse waterlinie en dat we varend erfgoed hebben.” Het is precies deze ergernis die het bootje van Reinier voort lijkt te stuwen. “Ik heb gestudeerd vroeger, nu ben ik in de gracht geëindigd, onder een brug. Vanuit die underdogpositie ben ik gaan nadenken over hoe ik met zoveel mogelijk toewijding en diepgang onze geschiedenis kan delen. Als je de geschiedenis eert, dan eer je ook de toekomst.”

 

Reinier is verzot op de grachten. “Bij de Amsterdamse grachten hoort ook de iep”, zegt Reinier met een fonkeling in zijn ogen. “In de afgelopen 750 jaar is dit de boom van de stad geweest. De iep groeit tegen de wind in en zuigt het water weg. Als je de iep weghaalt, dan stort alles in, letterlijk. Nu weet de gemiddelde Amsterdammer niet eens dat de iep werelderfgoed is.” En daarom blijft de zelfverklaarde stadsheraut de stad en zijn grachten toespelen, in de hoop dat passanten realiseren op wat voor unieke plek ze rondlopen. “Alles wat ik doe heb ik geprobeerd in een kort gedicht samen te vatten. Volgens mij ging het ongeveer zo:

 

Holland is een serenade waard.

 

Onder Hollandse luchten vaar ik als draaiende DJ aan mijn kerkorgel tussen het varend erfgoed en langs onze Hollandse waterlinie.

 

Vanuit mijn varend schilderij bind ik graag de strijd aan met het water en steek ik de loftrompet in onze grachten.

 

Handel via hengel en klomp is koren op mijn molen en laat mijn bloemenbootje draaien.

 

Reinier vaart nu al dertig jaar over de grachten en is nog lang niet van plan zijn trompet in de wilgen te hangen. “Leaver dea as slaef (liever dood dan slaaf), is de leus van het Friese riddergeslacht Sijpkens. Daar probeer ik naar te leven.” Met die woorden vaart Reinier de Herengracht op, om opnieuw de strijd aan te gaan met de onwetendheid. “Klassiek of jazz?”